اگه هم صدام بودی | اسفند ۱۳۸۹

امشب بیا به خاطر من پا به پا نکن

این قصه را بدون خودت ماجرا نکن

من با غروب شعر خودم گریه میکنم

مهدي جان بیا و این همه چون و چرا نکن

اصلاٌ نیامده تو چرا غصه میخوری؟!

داری گلم ، کنار دلم ، گریه میکنی ؟!

از اینکه عاشقی به من عادت نکرده است

دار دلم ، ندار دلم ! گریه میکنی ؟!

مهدي ! نترس پشت سرت حرف میزنند

اینجا دلی برای دلی غم نمیخورد!

دنیا عجیب و قصه آدم عجیب تر

حتی کسی به درد خودش هم نمیخورد!

تنها دلیل زندگی و آرزوی من :

وقتی صدای ما دو نفر مو نمیزند –

- پس باید از تمام خودیها جدا شویم

دنیا برای ما به کسی رو نمیزند!

آری بمان که قصه بدون تو ناقص است

شعرم برای غیر تو لایق نمی شود

باید من و تو ، ما بشویم و نشان دهیم

دنیا حریف این دل عاشق نمی شود!

+ نوشته شده در جمعه سیزدهم اسفند ۱۳۸۹ ساعت 9:13 توسط سید جعفر |

اگر می دانستم...
اگر می دانستم که دیگر صدایت را نخواهم شنید،به خاطر می سپردم هر چیز را که گفته ای
و در این شبهای تنهایی یک بار دیگر به آنها فکر می کردم
تا کلماتت را در ذهنم زنده نگه دارم.تو تنها کسی بودی که همیشه کنارم بودی و من چه احمقانه، فکر می کردم که تو را تا ابد خواهم داشت اما آن روز وقتی آمد،که من چشمهایم را بسته بودم و تو گذر کردی بی آنکه ببینمت...
********
ای کاش می شد فهمید در دل آسمان چه می گذرد که امشب با ناله ای بغض آلود بر دیار این دل خسته اشک می ریزد
اي كاش زمین می فهمید چه در دل خود جای داده ، کاش او اشتباه ما را تکرار نکند و قدر تو را بداند آه اگر می فهمیدی دوریت چگونه دلمان را ریش ريش کرده ، وای اگر می فهمیدی ، به خدا اگر بودی لحظه ای دل نازکت تحمل این اشکهای سوزان را نداشت . می خواهم از زمین بپرسم آن دل بزرگ و دریایی ات را در کدام قسمت خود جای داده تا خاکش را بردارم و بر دل داغ دیده ام بگذارم تا شاید مرهمی باشد بر داغ آن میخواهم از او بپرسم چگونه آن چشم های روشن و براقت را بسته تحمل می کند . چگونه طاقت می آورد آن لبان پرحرفت را خاموش ببیند .
آه زمین لبانش را ببوس که روزی شیرین ترین سخنها بر آن جاری شده قلب بزرگش را خوب نگه دار چون مأوای والاترین و زیباترین احساس ها بوده
*************
يار من با ياد تو امشب من ِ بيدل چه كنم ؟يا كه با شب هاي دراز، من ِ بي تو چه كنم؟اي دل غافل دل يارت يه حراج است امشب!من و درويشي و اين چنته خالي چه كنم ؟!
**************
نگذارید که بی باده بمانم گاهی
نگذارید که از سینه بر آرید آهی
تا که جان دارم و از سینه برآید نفسم نگذارید که بی باده سر آید نفسم همه جا هر شب و هر روز شرابم بدهید آخرین لحظه عمرم می نابم بدهید وقت مردن بگذارید مرا داخل یک تابوتی تخته هایش همه از جنس زر یاقوتی مرد غسال مرا سیر شرابش بدهید
مست مست از همه جا حال خرابش بدهید هر که پرسید که مرده ست؟جوابش بکنید از می خالص انگور خرابش بکنید
به نمازم مگذارید بیاید واعظ
پیر می خانه بخواند غزلی از حافظ جای تلقین به بالای سرم دف بزنید شاهدی رقص کند جمله شما کف بزنید هر که شیون کند از دور و برم دور کنید همه را مست و خراب از می انگور کنید روی قبرم بنویسید وفادار برفت آن جگر سوخته خسته از این دار برفت...

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

پیوندها

BLOGFA.COM